Vietnam

Dit verslag gaat over drie Vietnamreizen die ik voor Djoser Reizen begeleid heb. De eerste reis start op 12 januari 2003. De reizen eindigen in Hanoi waar op 16 maart de treinreis door China, Mongolië en Rusland begint. In 2008/9 brachten brachten twee Indochinareizen me nogmaals naar Vietnam.

Na bijna de hele maand december achter de computer met een informatieboek voor de deelnemers bezig geweest te zijn, ken ik de reis op papier tot in de puntjes. In de praktijk blijkt het toch altijd weer iets af te wijken van de werkelijkheid. Vietnam is een land waar hard gewerkt wordt om de economie er zo snel mogelijk bovenop te krijgen en dat brengt snelle veranderingen met zich mee. Vooral aan de infrastructuur wordt hard gewerkt, maar er worden ook volop hotels, restaurants, winkels en dergelijke gebouwd. Er zijn ook steeds meer buitenlandse investeerders die het aandurven zich te vestigen in Vietnam wat natuurlijk goed is voor de werkgelegenheid van de niet minder dan tachtig miljoen inwoners. In de toeristenindustrie gaat het momenteel erg goed, mede omdat reizigers de Islamitische landen mijden i.v.m. het risico dat men daar kan lopen. Vietnam is voor zo'n 90 procent Boeddhistisch.

Als we na elf uur vliegen landen in Kuala Lumpur voor de tussenstop is het grauw en regent het, maar ik heb goede hoop dat het in Ho Chi Min City (HMC) warm en droog is. Na nog eens 1 uur en 55 minuten vliegen blijkt die verwachting uit te komen. Het is zelfs drukkend.

Ho Chi Min City
Omdat veel na de oorlog geëmigreerde Vietnamezen de Chinese/Vietnamese jaarwisseling (valt dit jaar op 1 feb.) in hun geboorteland samen met hun familie door willen brengen is het ongelooflijk druk op de luchthaven. Bij alle twaalf paspoortcontrolebalies staan lange rijen. De heren en dames van de douane met hun hoge petten en groene uniformen kijken streng en werken ogenschijnlijk zo langzaam mogelijk. Alle papieren moeten tot in de puntjes gecontroleerd worden en dat kost tijd. Het duurt twee uur voordat alle 20 deelnemers zich door deze ambtelijke molen hebben heen geworsteld en zich bij me gemeld hebben.
Nha Trang vissershaven Er staat een grote touringcarbus voor ons klaar die ons na een rit van 30 minuten om 12 uur 's middags bij het hotel afzet . Onderweg maken we al kennis met de 3 miljoen Honda brommers die in file door de straten van HMC zoeven. We gaan naar een ander hotel dat op mijn lijst staat omdat het 'Djoser'hotel last heeft van geluidsoverlast van de disco die zich in het hotel bevind!? Het nieuwe hotel ligt buiten het toeristische centrum en ziet er goed uit. Het is nogal populair onder de Vietnamezen want in de vier dagen dat we hier verblijven maken we elke dag 1 of 2 bruiloften mee die uitbundig gevierd worden in het restaurant. Waar ik me ook over verbaas is m'n kamer. Ik heb nog nooit zoveel vierkante meter spiegel op een hotelkamer gezien als hier. Als iedereen een paar uur gerust heeft hebben we een 'briefing' waarbij ik het een en ander uitleg over de reis en de allerlei noodzakelijk gegevens van de mensen verzamel.

Na een gezamelijk etentje op het dakterras van het dure Rexhotel moet ik de lijsten nog invullen met daarop alle paspoort-, visum- en departurecard gegevens. Het moet vanavond nog af, want de hotels worden hier door de politie streng gecontroleerd. De eerste ochtend met 14 mensen per cyclo (fietskar) in optocht naar Chinatown geweest. De 14 rijders hadden van hun baas allemaal een geel T-shirt voor de herkenbaarheid aangekregen. Nou, dat werkte prima. Iedereen keek ons na. In Chinatown vindt je o.a. mooie oude Boeddhistische tempels die nog dagelijks in gebruik zijn en veel winkels waar Chinese kruiden verkocht worden. De meest opvallende zijn de flessen rijstwijn waar een cobra (slang) in ligt. De Chinezen zijn er van overtuigd dat er een sterke geneeskrachtige werking van uitgaat, o.a. tegen hartkwalen en reuma. Verder bezoeken we een eenden- en kippenmarkt die enkelen onder ons meteen doen besluiten vegetarier te worden. Zoals ze hier met 'levend vlees' omgaan lusten de honden geen brood van.

Vanmiddag ben ik even langs 'onze' agent geweest om o.a. m'n ticket van Hanoi terug naar HMC te regelen. Toch wel prettig als ik op tijd terug ben voor de 2e groep. Ikzelf kom om 9.00 uur aan in HMC en de 2e groep om 10.00 uur. Kortom, ik heb wel ruim een uur 'pauze' tussen de tweede groepen! Nu zit ik na een lange herorientatiewandeling in een internetcafe in de backpackerswijk waar ikzelf drie jaar geleden gezeten had. Leuk om hier weer even te zijn.

De volgende ochtend vertrekken we voor een dagtrip naar de Cu Chi-tunnels. Dit is een 200 kilometer groot tunnelcomplex waar zo'n 16.000 Vietcongstrijders woonden. Het heeft lang geduurd voordat de Amerikanen de tunnels ontdekten. Zonder het in de gaten te hebben gehad, hebben ze er zelfs een kamp bovenop gebouwd dat 's nachts werd aangevallen door de Vietcong die uit hun tunnels tevoorschijn kwamen en er na een aanval weer even snel in verdwenen. De Amerikanen begrepen er niets van.
Ook bezoeken we een Cao Dai tempel waar we om 12 uur een dienst meemaken. De Cao Dai-secte is een unieke mix van Boeddhisme, Islam en Christendom en er zijn nog een miljoen volgelingen. Ook de architectuur is een wel zeer bonte mix van deze drie stromingen en de priesters zijn gekleed in blauwe, rode en gele gewaden.

top

Mekong Delta
Op de derde dag pakken we onze spullen voor 1 nacht en vertrekken we richting Mekong Delta. In het rustieke plaatsje Cantho hebben we ons hotel aan de boulevard waar ook een kleurrijke markt is. De bevolking is zeer gemoedelijk. 's Avonds eten we de specialiteit van dit gebied, namelijk.... slang! Leuk om een keer gegeten te hebben, maar niet heel bijzonder. De drijvende markt die we de volgende ochtend per boot bezoeken is wel bijzonder. Op iedere boot staat een lange bamboepaal waar bijvoorbeeld meloenen en kool in hangen. Zo kun je van een afstand zien wat er verkocht wordt. Ook bezoeken we een fruitplantage waar we alle fruitsoorten kunnen proeven. Met deze groep hebben we al de nodige uurtjes en Tigers (bier), op het terras doorgebracht. Je blijft lachen met een aantal. Eén is 20 jaar portier/uitsmijter geweest en komt met de mooiste stoere verhalen, maar vanochtend in de fruitplantage durfde hij een slang van 2 meter niet eens te aaien terwijl z'n vriendin hem vasthield. Je begrijpt, daar wordt hij nu dus voortdurend fijntjes op gewezen.

Er is vandaag een jarige in de groep en ik wilde haar verrassen met een grote taart. Leuk idee zul je zeggen, maar dan moet je natuurlijk wel de goede naam aan de bakker doorgeven en niet de naam van haar vriendin die wel heel veel op haar lijkt. De hilariteit was groot en gelukkig voor mij bleken de vrouwen wel vaker met elkaar verwisseld te worden.

Na de Mekong Delta komen we nog 1 keer terug in Saigon (HMC) waar we met een aantal in een lokaal tentje gaan eten. Zowel het personeel als wij liggen regelmatig in een stuip omdat zij geen Engels spreken en wij geen Vietnamees. Het bestellen van de Tigers (bier) is nooit een probleem, maar het eten dat gebracht wordt is negen van de tien keer het verkeerde, maar wel lekker dus we laten het maar zo.

Nha Trang
Vanaf HMC zijn het 450 lange km's over de Highway No 1 naar Nha Trang. Deze 'highway' van HMC naar Hanoi is 1650 km lang en moet volgend jaar af zijn. Voorlopig hebben we regelmatig oponthoud door wegwerkzaamheden, waaronder het vervangen van de oude bruggen. De rit wordt onderbroken voor fotostops, het bezoeken van rubber- en koffieplantages en een overheerlijke zeevislunch aan een idyllisch strandje.

Om 18.30 arriveren we na in totaal 11 uur reizen. Tot ieders verbazing is staat er in de lobby van het hotel een pinautomaat. Een welkom nieuwtje sinds twee maanden. Dat bedoelde ik nu onder andere met die snelle ontwikkelingen.
Nha Trang is vooral bekend als strandplaats, maar er is ook weer een Boeddhistische tempel waar toevalling de uitvaartdienst van een belangrijke monnik aan de gang is. Uit het hele land zijn monikken naar hier gekomen om de laatste eer te bewijzen. De tempel is voor deze gelegenheid aangekleed met grote kleurrijke vlaggen en als buitenstaander wordt je uitgenodigd om wat wierook te branden voor de overledene.

Bij de vissershaven zijn mannen bezig met het maken van ronde mandboten van gevlochten bamboe. Met een laag pek aan de buitenkant wordt het geval waterdicht gemaakt. 's Middags worden alle zonaanbidders van het strand gejaagd door een aanwakkerde wind die zelfs een korte, maar hevige regenbui meevoert. Helemaal vreemd is dit niet want het is hier tenslotte de koudste maand van het jaar, dus als het een keer mooi strandweer is moet je eigenlijk blij zijn.
Naast het hotel zit een winkel van Vietnam Airlines waar ik m'n terugvliegticket van Hanoi naar HMC gewijzigd heb. Ik vlieg nu terug op vrijdagavond i.p.v. zaterdag. Ik mis dan wel de laatste avond, maar voor mij is het toch wat relaxter zo omdat ik nu wat meer tijd heb tussen de twee groepen. Ook heb ik net een fles Russische wodka gevonden als verjaardagscadeau voor een Russische in de groep. Ze (haar man ook) lusten hem nogal. Denk dat ze er wel blij mee zal zijn. Met een grote vreselijk zoete taart en Vietnamese champagne vieren we haar verjaardag.
's Avonds leren we met een man of zes bij een lokaal restaurant hoe we 'springrolls' (Vietnamese loempia's) moeten maken van rijstpapier, vlees en groenten. Het vlees wordt door de 'ober' voor ons met een chirurgische precisie tot flinterdunne plakjes gesneden. Tot onze verbazing valt het rollen van de loempia's reuze mee en smaken onze baksels prima, zeker met een beetje vissaus.

Qui Nonh
Na twee nachten vertrekken we 's ochtendsvroeg via een spectaculaire kustroute naar Qui Nonh dat alleen maar een nietszeggend plaatsje is om te overnachten. We gaan met onze Vietnamese gids naar een locaal zeevisrestaurantje en krijgen de meest vreemde zeebewoners voorgeschoteld. Inktvis, drie soorten garnalen, krab, tonijn en een duur stukje kreeft. Mmmm..., om je vingers bij op te eten. Eet smakelijk!

Wat die gids betreft, daar moest ik wel even aan wennen. Hij gaat de hele reis mee en dat ben ik niet gewend. We hebben soms moeite om de taken te verdelen. Omdat hij deze reis al vaker heeft gedaan wil hij meer doen dan de afspraak is en ik heb soms moeite dingen uit handen te geven omdat ik gewend ben om het begeleiden alleen te doen. Het lijkt soms of er twee kapiteins op het schip staan. Achteraf hoorde ik van collega's dat onze gids nogal een eigenwijze drol is die gewoon zijn eigen gang gaat. Nou, dat is mijn ervaring ook en dat wordt nog eens bevestigd als ik met de tweede reis begin met een andere gids. Dit blijkt een zeer aardige kerel van 35 te zijn die alles wil overleggen en mij ook de ruimte geeft. Kortom, de tweede reis verloopt veel soepeler. De nieuwe gids is vele malen beter, d.w.z. hij is socialer, spreekt duidelijker Engels en ligt ook goed bij de groep met z'n humor.

top

Hoi An
Na Qui Nonh gaan we richting het idyllische aan de kust gelegen Hoi An, maar onderweg er naar toe brengen we een bezoek aan My Lai. Hier zijn in maart 1968 504 dorpelingen door een een Amerikaans bateljon in koele bloeden doodgeschoten. Er gingen geruchten dat de Vietcong zich schuil zou houden in dit dorp, maar er waren alleen maar oude mannen en vrouwen, en kinderen. Een oude vrouw die de slachting bovenwonder heeft overleefd zorgt nu voor het onderhoud van het groen rondom het momument dat is opgericht. Er is een expositieruimte met de meest afschrikkende foto's van de slachting, in het geniep gemaakt door een Japanse fotograaf, maar ook door een Amerikaanse oorlogsfotograaf. Je maag keert ervan om! In de videoruimte wordt o.a. een in in 1993 door de KRO gemaakte documentaire vertoond. Hierin komt een Amerikaanse helikopterpiloot aan het woord die de slachting niet kon aanzien en kans zag om twaalf dorpelingen te redden van een wisse dood. Het bezoek maakt zeer veel indruk op de hele groep, enigszins aangeslagen zit iedereen het eerste half uur stil voor zicht uit te staren.

We zijn vanavond aangekomen in Hoi An dat nog steeds een aangenaam dorp is met zijn honderden rode, oranje en paars gekleurde lampionen die 's avonds voor een warme sfeer zorgen. Er zijn wel ontelbaar veel hotels, restaurants en kledingwinkeltjes bijgekomen sinds ik hier 3 jaar geleden was. Vanochtend vroeg stond ik al op de vis/groentemarkt die steeds weer zeer fotogeniek is. Ik blijf diafilms bijkopen want voor ik het weet is er weer eentje vol. Het wordt voor mij de eerste dag van relaxen waarin ik oude koopmanshuizen bezoek, een stuk gefietst heb enz.

Vanmiddag echter moest ik weer aan het werk. Er werd er om 5 uur hard op m'n deur gebonst, net toen ik even lag te rusten. Bleek een vrouw uit de groep haar enkel ernstig verzwikt te hebben. Snel aangekleed en per fietsriksja naar het ziekenhuis. In dit deel van Hoi An bleek dat de stroom was uitgevallen. Het hele ziekenhuisje was aardedonker, maar een vriendelijke verpleegster gaf ons twee brandende kaarsen om de weg naar de kamer van de dokter te kunnen vinden. De cyclorijder stond erop de antieke rolstoel te duwen. Na een kort onderzoek leek het de arts beter om een röntgenfoto te maken, er was alleen een klein probleem. De patiënt moest dan wel de brandstof voor de generator betalen. Kosten: $5.- ‘Of dat een probleem was?’ wilde de arts weten. Na 20 minuten was de stroom er en kon er met apparatuur die we in Nederland 30 jaar geleden hadden een röntgenfoto gemaakt worden en dat terwijl iedereen, inclusief de cyclorijder, gewoon rondom de patiënt bleven staan. Alleen Cor, haar man, de dokter en ik stonden achter een 'beschermende' wand. We bleven er bijna in van het lachen om zoveel onwetendheid. Enfin, toen de foto's klaar waren bleek er niets gebroken, maar de arts wilde wel het bloed uit opgezette enkel halen. Dat hebben we toch maar niet toegestaan, je weet maar nooit in zo'n niet al te schoon ziekenhuis. Rusten, wat ijs en verwennerij leek ons de beste oplossing.
Met de gids gaat het nu wat beter, hij weet veel over alles dat we onderweg zien en dat is wel zo handig. De volgende groep krijg ik een andere gids, en tegen die tijd ben ik hier al voldoende ingeburgerd en is het makkelijker om dingen te veranderen. Morgen nog een dag hier in Hoi An en dan naar Hue en Hanoi.

Hue
Na over een 1000 meter hoge bergpas geklommen te zijn is het ineens een paar graden koeler. Ten noorden van dit gebergte heeft de koele wind die uit China waait meer invloed.
Het internet werkt hier in Hue toch beter dan ik verwacht had. Recht t.o.v. het hotel kun je voor maar 3000 dong (euro 0,21) per uur mailen. Goedkoper kan het haast niet. In Sapa schijnt het daarentegen erg duur te zijn en ik denk dat de verbinding ook niet erg best zal zijn. Tis hier wel goedkoper, maar omdat al die kids zitten te chatten gaat het weer trager.
Wat de politiek betreft; wij zijn al helemaal op de hoogte van de laatste nieuwtjes via de SMS van iemand uit de groep. We gaan dus door met Balkenende. Het zou ook wel verrassend zijn geweest als de PVDA had gewonnen. Die Cohen lijkt me een hele geschikte.

Vanochtend zijn we met een Dragonboat over de Parfumrivier naar o.a. de Thien Mu Pagoda geweest. Hiervandaan kwam die Boeddhistische monnik die zichzelf in '63 in Saigon ter protest tegen het regiem van de president in brand stak. Na dit ongeluk was het gelukkig meteen afgelopen met die president. Wij kregen bij deze pagoda te maken met een sterk staaltje communistisch gedrag. Onze gids kreeg het aan de stok met een politieman en twee andere corrupte figuren die hem een boete wilde geven omdat hij niet alle vereistte papieren bij zich had, o.a. het reisprogramma en een lijst met onze paspoortnummers. Nu had ik die wel bij me, maar ik was even niet direct in de buurt. De gids werd hardhandig meegetrokken omdat hij niet wilde betalen en ook geen smeergeld wilde geven waar het natuurlijk om te doen was. Niet alleen zijn gidspasje werd beschadigd, maar vooral zijn ego. Hij was helemaal overstuur toen ik weer verscheen. Snel de papieren tevoorschijn gehaald maar toen wilden de heren natuurlijk niet meer toegeven dat alles in orde was. Dat is voor de Vietnamees namelijk gezichtsverlies. Uiteindelijk mocht onze gids weer met ons mee. Al met al een enigszins traumatische ervaring voor onze gids. Hij is van plan om het gedrag van die 'officials' aan de kaak te stellen en gaat de krant inschakelen. Hij vroeg ons of we willen getuigen en eventueel zijn verhaal willen ondertekenen. Je begrijpt dat we dat natuurlijk zeker doen. Wat een stel misselijkmakende corrupte smeerlappen!!
Na dit oponthoud varen we verder naar de Tu Duc tombe waar veel toeristen op af komen. Vlak ernaast zien we hoe bij huisbedrijfjes wierookstokjes en die typische punthoeden gemaakt worden. 's Middags is er nog tijd om de 'Verboden Purperen Stad te bezoeken en morgenochtend vliegen we naar het nog koelere Hanoi. We vertrekken dan pas om 12.30 dus ik hoop nog wel uit te slapen.

Deze ochtend werd ik om 5.10 uur opgeschrikt door de locale omroepinstallatie die zoals elke ochtend het nieuws brengt. Daarna heb ik geen oog meer dichtgedaan, dus ben ik maar vroeg gaan internetten om dit bericht klaar te maken. Tja, het internet werkt hier niet zo soepel als in Cambodja en vaak is de verbinding zo slecht dat ik niet eens een bericht durf te typen, bang dat de verbinding weer eens verbroken wordt. Alles bij elkaar heb ik weinig vrije tijd, telkens is er wel wat en moet er onverwachts weer wat geregeld worden. Van een reisverslag typen komt al helemaal niets helaas!?

top

Hanoi
Nadat we in Hoi An de verkorte ‘Zijderoute’ langs een aantal zijdewinkels hebben gedaan en in Hue bij een Indier van Chines borden, bij Griekse muziek hebben gegeten en bij het Mandarin-café de prachtige fotografie van de eigenaar hebben bekeken vliegen we in 1 uur naar Hanoi.

Ons hotel bevind zich in het hart van het ‘Old Quarter’. Dit is een wijk met 36 straten die dateert uit de 15e eeuw. Iedere straat draagt de naam van het beroep dat daar uitgeoefend wordt. Dit is nu nog steeds zo. Je vindt er o.a. smidsen, juweliers, viswinkels en muziekinstrumentenmakers. Op veel straathoeken wordt bij minicafeetjes het locale bier vanuit een drukloos vat getapt. Voor f 0,23 heb je een flinke pul waar je gezeten op minikrukjes van het voorbijkomende straatleven kunt genieten.

I.v.m. de op handen zijnde Chinese jaarwisseling is iedereen druk bezig inkopen te doen want praktisch alle winkels en markten zullen begin februari minimaal drie dagen gesloten zijn. Zoals wij een kerstboom neerzetten zet men hier een perzikbloesemtak of een sinasappelboompje neer. Werkelijk duizenden mensen zie met een tak of boom achterop de brommer rondrijden.

Sapa
Na een snel diner stappen we om 22 uur op de oude nachttrein die ons naar Lao Cai in het noorden zal brengen. Van daar gaan we vlak langs de Chinese grens met de bus naar het hooggelegen Sap.

De reis gaat niet snel omdat we in een boemeltrein zitten. Dit maakt het des te verrassender omdat er bij iedere stop veel te zien is op de perrons. Met vier man heb je een coupe met vier bedden en er is een ‘restauratiewagen’ waar het eten op een kolenbrander wordt klaargemaakt. Met een stel gaan we er een kijkje nemen. Er zitten twee agenten in uniform inclusief de hoge pet waar we een ‘gesprek’ mee aanknopen. Als ik vraag of ik een foto van ze mag nemen vinden ze dat goed, echter onder één voorwaarde; ze willen op de foto met één van onze meiden tussen zich in. Ok, dat kan, maar als Annelies echt tussen hen in gaat zitten beginnen ze als een stel pubers te giechelen!?
Om verzekerd te zijn van een goede nachtrust heeft bijna iedereen ‘wat’ te drinken meegenomen. Al snel na vertrek zijn vier van de vijf coupés omgetoverd tot kleine pubs.

Als we de volgende ochtend aankomen in Lao Cai heeft bijna iedereen uitstekend geslapen. Net als in Hanoi is het bewolkt en fris. Na een vroeg ontbijt stappen we in een kleine bus die ons eerst even naar de Chinese grensovergang brengt voor een fotostop. Zwaarbeladen fietsen met handelswaar gaan over en weer over de brug. Als twee van ons voor de grap een beetje pesterig hun tenen over de witte streep schuiven springt een douanier meteen op om ze terug te sturen. Een grensscheiding behoord gerespecteerd te worden vindt hij zonder twijfel.

De bus begint over de bergweg langzaam te klimmen totdat we in de bewolking rijden, maar als we op zo’n 1000 meter zitten zijn we bijna door de bewolking heen en zien we eerste blauwe luchtflarden. Er ontvouwt zich een schitterend berglandschap voor en beneden ons. De lucht is strak blauw!
We rijden recht op de Fansi Pan af, de hoogste berg van Vietnam met zijn 3234 meter. Het bergdorp Sapa waar ons hotel staat ligt op 1500 meter hoogte. Na het inchecken bezoekt iedereen de eerste uren uiteraard de markt waar we uiteindelijk voor gekomen zijn. Er zijn veel vrouwen en mannen in traditionele kleding van de verschillende bergvolken. Op zaterdag komen ze van heinde en verre naar de markt van Sapa.
Je ziet er de Tay, de Thai, de Muong, de Hoa, de Mhong en de Rode Dao. Elk volk heeft haar eigen klederdracht, gebruiken en kapsel. De flower-Hmong springen eruit met hun fel gekleurde jurken. De Muong en Tay dragen indigo shirts en zwarte rokken. De Thai zijn te herkennen aan hun rood, wit en zwarte kleding. De Dao-vrouwen dragen hun haar in een grote rode of geborduurde tulband. De Hmong dragen beenwindsels en een wijde donkere rok met borduurwerk en het haar in een knot. De bevolkingsgroep staat wat lager op de ladder. De kinderen zien er vaak wat groezelig uit zoals het meisje aan het begin van dit verslag.

Daarna maken we met de liefhebbers een stevige wandeling met een steile klim naar een waterval en terug. Daarna drinken we ‘wat’ op een zonnig terras, nemen een douche en eten we met een stel bij het Mimosarestaurantje die zelfs ‘hert’ op de kaart heft staan. ‘Toch maar even proberen!’ denken de meesten en…… het smaakt helemaal niet verkeerd. Nog sterker zelfs: ‘Het is goed binnen te houden!’.
Na het eten gaan we op zoek naar het ‘culturele centrum’ waar een traditionele dansvoorstelling wordt gegeven. Grappig om te zien maar er moet nog wat geoefend worden want het gaat continue ongelijk. Maar ach, misschien hoort het wel zo!?

De volgende ochtend blijkt iedereen, dankzij de frisse berglucht en een dik dekbed, de beste nachtrust van de hele reis gehad te hebben. Voor onze ochtendtocht staan er vijf Russische jeeps, zoals we die ook in Cambodja hadden, klaar om ons de eerste zeven kilometer over een bergweg te vervoeren. Na elke bocht ontvouwt zich weer een nog mooier panorama dan het vorige. Het dal is volgelopen met bewolking waar de lage ochtendzon mooi overheen schijnt. De camera’s klikken onophoudelijk.
Op het vertrekpunt aangekomen drommen er meteen kleine jochies om ons heen die bamboe wandelstokken te huur aanbieden. Vooral voor de afdaling over het smalle pad is dit bijzonder handig tegen het uitglijden. We wandelen van dorpje naar dorpje en moeten twee keer een hangbrug over een rivier oversteken. Sommige dorpsmeisjes spreken verbazend goed Engels dat ze van een Australische lerares en van de toeristen hebben geleerd.

Een paar dorpsjochies helpen de ouderen in de groep met het lopen over smalle glibberige paden, maar ondanks de hulp glijdt een enigszins zwaarlijvige vrouw van het pad af en komt drie meter lager tot stilstand tegen een paar bamboepalen. Met vereende krachten krijgen we haar boven waar blijkt dat ze een flinke hoofdwond en een dikke bult heeft opgelopen. De verpleegsters staan meteen klaar om de patiënt onder handen te nemen en na tien minuten kunnen we verder lopen.
Het lijkt me handig voortaan alleen groepen te doen waarin minimaal een verpleegster of arts aanwezig is. Wel zo handig en veilig! Ik zal er dan persoonlijk zorg voor dragen dat er niets met die persoon gebeurd anders heb ik er nog niets aan!

Na een drinkstop gaan we verder en worden er nog meer films volgeschoten want iedereen is razend enthousiast over wat er te zien is tijdens deze tocht.Na drie uur wandelen door dit mooie dal steken we nog één keer via een hangbrug de rivier over waar de jeeps ons weer oppikken.

Terug in Sapa hebben we nog tijd om te lunchen en van het uitzicht op de Fansipan te genieten. Met weemoed nemen we afscheid van deze mooie omgeving als we met de bus afdalen naar Lao Cai om de nachttrein terug naar Hanoi te nemen. Overal langs de weg lopen mensen met perzikbloesemtakken te sjouwen. In Vietnam houdt men zich aan de Chinese jaartelling wat betekend dat oud en nieuw dit jaar op 31 januari valt. Zoals je bij ons de Kerstboom hebt, zet men hier een sinasappel-boompje of een perzikbloesemtak in huis.

Mai Chau
Om vier uur al arriveren we in Hanoi waar we eerst naar het hotel gaan voor het ontbijt. Zo vroeg zijn er heel wat mensen met de fiets volgeladen met groenten op weg naar de markt. Je kunt de mensen hier absoluut niet verwijten dat er niet gewerkt wordt want het lijkt wel of iedereen in de ‘business’ zit en je ziet ook maar weinig mensen overdag slapen of ‘lummelen’.

Na het ontbijt gaan we meteen door naar het paalwoningendorp Mai Chau dat zo’n 150 km in westelijke richting ligt. De spectaculaire bergweg gaat door een steil berggebied en biedt ons vanuit de hoogte een weids overzicht van het dal waar Mai Chau in ligt. Het dorp ligt midden tussen de waterspiegelende rijstvelden. Als we afgedaald zijn zien we pas hoeveel mensen er op het land aan het werk zijn. Er wordt nog steeds geploegd met waterbuffels en een houten ploeg.

De paalwoning staat op een hoek van het dorpje zodat we vrij uitzicht over de rijstvelden hebben. Iedereen is het erover eens: er gaat een ongekende rust uit van deze stille afgelegen plek waar eigenlijk niet meer te doen is dan over de smalle dijkjes tussen de rijstvelden doorlopen, eten en ….relaxen! De meisje van de keuken hebben tot ieders verbazing een culinair hoogstandje bereidt in hun eenvoudige keuken. De lage minitafels worden volgezet met soep, een soort sate, loempia’s, verse waterspinazie, vis, kip en natuurlijk witte rijst. Eten doe je hier alleen met stokjes!

Na het avondeten wordt er door de dorpsmeisjes een dansvoorstelling verzorgd in onze grote gezamelijke slaapruimte. Deze keer is er duidelijk meer gerepeteerd want het ziet er nu bijna té ‘gelikt’ uit. De voorstelling wordt afgesloten met een gezamelijke dronk uit een rijstwijnkruik waar ruim twintig bamboerietjes in steken. Het is natuurlijk de bedoeling dat je tegelijkertijd drinkt voor de ‘verbroedering’.
Dan is het tijd (10 uur!) om te gaan slapen en worden de muskietennetten opgehangen. Vijftien minuten later al heerst er een doodse stilte als iedereen in een diepe slaap verzonken is.

top

Halong Bay
De volgende ochtend is iedereen al vroeg uit de veren en blijken sommigen bezoek gehad te hebben. Bij de één is er aan het toiletpapier gevreten en bij de ander, in dit geval ben ik dat, heeft een muis zich een weg door de rugzak gevreten op weg naar een overrijpe banaan.

Na het ontbijt reizen we weer terug naar Hanoi waar we lunchen en dan verder reizen naar het oostelijk gelegen Halong Bay, in de golf van Tonkin. Halong Bay is een nationaal park in zee waar zo’n 1800 grillig gevormde kalksteeneilanden uit zee oprijzen. We maken hier een boottocht naar een tweetal grotten die zich op de eilandjes bevinden.
Na weer wat verder gevaren te hebben gaan we voor anker in een stille baai. Daar hebben na een duik in het toch wel frisse water een ongekend heerlijke zeevislunch aan boord van onze ‘privéjonk’. De kokkin doet ons precies voor hoe je bijvoorbeeld een krab openbreekt en de lekkerste stukken eruit haalt. Verder zijn er diverse sooren garnalen, vis en inktvis die nu eens niet taai is. Aan het eind van de middag varen we terug richting haven waar de dichttrekkende lucht de ondergaande zon helaas aan het zicht onttrekt.
Terug in ons hotel zet ik op m’n kamer de tv. aan, juist op het moment dat CNN de eerste berichten over dat ruimteveerongeluk uitzend. Je zult er maar inzitten! ’s Avonds heb ik de laatste mailtjes vanuit Nederland nog even gelezen, maar het werkte zo traag dat 'replyen' zo goed als onmogelijk was.

De laatste twee dagen brengt de groep door in Hanoi waar het in de oude wijk waar ons hotel staat een gekkenhuis is. Iedereen is druk bezig met de voorbereidingen van 'Tet', het Chinese Nieuwjaar. Het lijkt wel of Kerstmis en Oud en nieuw hier op 1 dag vallen zo druk is men bezig. I.p.v. met kerstbomen, loopt, fietst en brommert iedereen met roze bloesemtakken van de perzikboom en met kleine manderijnenboompjes die helemaal vol hangen met......manderijnen! Het is een fantastisch gezicht. Ook wordt er een overvloed aan eten en drank ingeslagen, het kan niet op.
De voorbereidingen voor de jaarwisseling vannacht hebben hun hoogtepunt bereikt. Het is soms zo druk dat je er zelfs te voet bijna niet doorkomt. Bij het meer hier vlakbij zijn ze bezig om een groots vuurwerk in elkaar te zetten. Ik denk/hoop dat het in HMC ook de moeite waard zal zijn. Een zeer belangrijke gewoonte bij Tet is dat de eerste bezoeker/gast van een familie in het nieuwe jaar het geluk en fortuin voor het komende jaar bepaald. Om niet het risico te lopen dat je arme neef als eerste langs komt wordt een gelukbrengend persoon uitgenodigd. Het is zelfs zo dat men zonder uitnodiging niet op bezoek durft te gaan omdat men dan het risico loopt verantwoordelijk gesteld te worden voor eventuele tegenslagen in de betreffende familie. Tot mijn verbazing werd ik door de hotelmanager/eigenaar voor die belangrijke taak uitgenodigd. Waarschijnlijk omdat hij mij ziet als vertegenwoordiger van Djoser die 'big business' brengt. Ik voelde me natuurlijk zeer vereerd.

Op de afscheidsavond bekijken we eerst de bekende Waterpuppetshow om daarna voor het laatst met zijn allen uit eten te gaan. Bij deze poppenshow staan de 8 à 10 spelers tot hun middel in het water achter een doorzichtig gordijn. Met stokken onder water bewegen ze de poppen. Het is een fantastisch spektakel met 'live'muziek. Deze shows komen alleen in Vietnam voor en zijn zo’n duizend jaar geleden ontstaan tijdens de regenperiode toen de boeren zich verveelden. De jaarwisseling gaat gepaard met een vuurwerk dat ongekend is. De eigenaar van ons hotel nodigt ons uit voor een borrel met snacks.

Ik vlieg deze ochtend zeer vroeg terug naar Ho Chi Min City voor de volgende groep. Het etentje gisterenavond was erg gezellig. We hebben, hoe kan het ook anders in Vietnam, ook nog Karaoke gezongen. Hoop dat de volgende groep minstens net zo leuk is.
De jongen die op het vliegveld de röntgenmonitor bedient verveelt zich een beetje en legt me daarom uit hoe hij de verschillende dingen op het scherm kan herkennen. Daarna is het mijn buurt om de spullen in mijn eigen tas te herkennen. Zoiets zou in Nederland totaal onmogelijk zijn, maar niet in Vietnam!

top