Bolivia

Bolivia

Home
Reisverslagen
Fotoserie

Vergrotingen:

* het Groene Meer
* Salar de Uyuni
* Pampalarama-vallei

Het is zaterdag 20 april 2012 als we voor een maand richting Bolivia vertrekken. We vliegen via Madrid waar we een avond en een dag zullen blijven. Het wordt een kort, maar ontspannen verblijf in het gezellige Madrid. 's Avonds vliegen we met een tussenstop in Lima naar het hoogst gelegen internationale vliegveld ter wereld. We zijn in Bolivia!

Het uitgebreidde reisverslag is inmiddels geschreven en kun je hier downloaden.

Hieronder vind je de e-mails die we vanuit Bolivia verstuurd hebben.

Eerste e-mail:

Het is 24 april. Het korte bezoek aan Madrid gaf een goede impressie van deze mooie hoofdstad. Ingrid wist de goede plekken voor ontbijt en diner, dat was erg gemakkelijk. Wat Vincent opviel was de aanwezigheid van de ontelbare plaza's. Dit zijn stuk voor stuk sfeervolle pleinen waar de terassen afgeladen vol zaten. Wij vielen met onze neus in de boter. Er was een internationale marathon aan de gang waarbij we met het nodige geluk de eerste tien renners met veel spectakel zagen finishen.

klik hier voor de grootste zoutvlakte ter wereld

Dit was in het grootste park van Madrid. Na een heerlijk diner bij Ingrid's 'vaste' adresje werd het tijd om onze nachtvlucht naar Lima te halen. Om onduidelijke reden liet de verkeerstoren ons meer dan een uur wachten voor we op mochten stijgen. Met ieder een slaappil zijn we de lange nacht aardig doorgekomen.
Inmiddels zijn we na een lange vlucht van ruim 12 uur in de hoofdstad van Peru, Lima geland. Hier kregen we een paar uur de tijd om bij te komen voordat we doorvlogen naar La Paz in Bolivia.

De vlucht over de besneeuwde toppen van de Andes was erg mooi. Uiteindelijk vlogen we over het inmens grote Titicaca-meer om te landen op 's werelds hoogste gelegen internationale luchthaven op 4068 meter.
Hier stond Silver, de taxichauffeur waar onze gastvrouw Corien altijd gebruik van maakt, ons al op te wachten. Onderweg lastte hij meteen een mooie stop in bij een uitkijkpunt vanwaar je de stad La Paz onder je in het dal zag liggen. Een andere stop was bij een gigantische grote begraafplaats bestaande uit vele hectaren grasland met daarin vele kleine grafstenen. Uiteindelijk zette hij ons af in het rijkere deel van de stad waar Corien een sfeervolle bungalow huurt. De ontvangst was gastvrij en de twee kinderen waren erg blij met het pak hagelslag, een grote zak drop en de stroopwafels. We overnachten hier op een hoogte van3400 meter en dat merk je meteen als je door de steile straten loopt. Binnen een paar stappen ben je door je lucht heen.

Tweede e-mail:

Lieve familie en vrienden,
Het is vandaag zaterdag 5 mei, we zijn vandaag precies twee weken onderweg, halverwege dus. Hoog tijd dus om jullie een mail te sturen.
Het begon allemaal met een dagje Madrid en daarna de lange vlucht van ruim twaalf uur naar Lima. We zagen er behoorlijk tegenop, maar al met al viel het mee en voor we het weten landen we al op het vliegveld van La Paz, op ruim 4.000 meter, ongezond hoog. Het is het hoogst gelegen internationale vliegveld ter wereld. Omdat we bij een kennis van Ingrid kunnen logeren, staat de taxi al voor ons klaar. We dalen af naar het huis van Corien die gelukkig een paar honderd meter lager woont. Op 3400 meter om precies te zijn.

La Paz , deel 1
Vanuit de taxi zien we al veel van het leven van alledag. Overal vrouwen met bolhoedjes en kleurige rokken. Winkeltjes op straat. Honden die een graantje mee proberen te pikken. Bij Corien hebben we boven een mooie eigen kamer met badkamer, we kunnen gelijk aanschuiven voor het eten. Als we de volgende dag met een taxi naar het centrum willen, blijkt dit niet te kunnen omdat door een demonstratie alle belangrijke wegen zijn afgezet. We zullen nog de nodige blokkades meemaken, naar later blijkt.

Cochabamba
We reizen er met het vliegtuig heen, want reizen over land kost veel tijd. Reizen over land doe je meestal via een nachtbus en dan zie je maar bar weinig van de omgeving. Het zicht op de besneeuwde Andes is werkelijk adembenemend! Cochabamba is eigenlijk een aaneenschakeling van straatstalletjes, foto´s maken gaat lastig, de mensen willen niet. En stiekem willen we het niet doen. Op donderdag gaan we naar de weekmarkt in het naburige dorp Arani. We laten ons er met een trufi heen brengen, dat is een groepstaxi voor zes personen. Vincent en ik zitten opgepropt op de voorbank. De markt is ontzettend levendig en leuk. Vincent wordt meteen de hand geschud door een 86/jarige. Ingrid krijgt een kip te koop aangeboden. De schapenhoek is erg leuk met allemaal vrouwen met twee vlechten en een lichte hoed. Onze foto´s en kaarten van familie en Nederland gaan de halve markt over. Onze schapen vallen erg in de smaak, ze sidderen als we vertellen dat Nederland deels onder de zeespiegel ligt en vergapen zich aan onze bollenvelden. Al met al een geweldige dag!

Sucre
De volgende vlucht brengt ons in 25 minuten naar Sucre, de officiële hoofdstad van Bolivia, al zit de regering dan in La Paz. Het staat op de UNESCO/lijst, het moet het meest schattige stadje van Bolivia zijn. Oftewel, de verwachtingen zijn hooggespannen. En inderdaad de huizen zijn mooi, maar er zijn vooral ook veel auto´s en modern geklede studenten. Het is in deze stad dat Vincent zijn eerste saltena , een soort flap gevuld met pittig vlees, over zijn shirt gooit. Als we zaterdag door een parkje lopen, worden er voor de kinderen allerlei activiteiten georganiseerd, waaronder het maken van een protestbord. Derecho a lugar, het recht op spelen. Het demonstreren wordt met de paplepel ingegoten. Al met al vinden we het na een dag wel genoeg en de volgende dag vertrekken we zuidwaarts met de bus naar onze volgende bestemming.

Tupiza
Na de drukte van Sucre is de rust van Tupiza een verademing. Als we ´s avonds om 11 uur aankomen is het doodstil op straat. We horen geen auto´s en we zien ze ook niet. Bij het door ons vooraf geboekte hostel gaat het licht aan en worden we binnengelaten. De volgende dag maken we een mooie wandeling door een desolaat gebied met rode rotsen en metershoge cactussen. We zijn de enige wandelaars en Vincent schiet de ene na de andere foto. Maar Tupiza is voor ons vooral het startpunt van onze vierdaagse excursie met de zoutvlakte als einddoel. We zitten met twee Engelssprekende jonge Fransen in een jeep en de afwisselende landschappen trekken aan ons oog voorbij. Besneeuwde bergtoppen, groepen lama´s, meren in afwisselende kleuren (groen, rood, zwart en wit), flamingo´s, eindeloze vlaktes, de meest bizarre rotsformaties. Zelfs Vincent verzucht `Ik geloof dat dit het mooiste is wat ik ooit gezien heb.´ Vlak voor we in Uyuni arriveren bezoeken we het bizare locomotievenkerkhof.
De zonsondergang bij de zoutvlakte is perfect, er staat water op en dat zorgt voor een perfecte spiegeling. Die nacht slapen we in een zogenaamd zouthotel. Werkelijk alles is van zoutblokken gemaakt, de tafels, stoelen, bedden en muren. Dat klinkt sjieker dan het is, want het toilet is buiten en als je ´s nachts onder vijf dekens ligt dan is een nachtelijk toiletbezoek bepaald niet aanlokkelijk. De volgende ochtend zien we midden op de immens grote zoutvlakte de zon opkomen. Door de wind is het ijzig koud. De chauffeurs zetten op de laadklep van de jeeps een ontbijt met hete thee en koffie voor ons klaar. We maken de meest bizarre foto´s.

La Paz, deel 2
Na weer een vlucht vanuit Uyuni zitten weer in het huis van Corien, zelf zit ze in Nederland voor een medische check-up. Voor het eerst gaan we met de taxi naar het centrum van La Paz. Het is even wennen aan de drukte. We willen wat dingen boeken, maar bij wie en in welke volgorde? We slenteren de straatjes door, gooien keer op keer onze planning om. Dit zijn duidelijk de mindere momenten van een ongeorganiseerde reis. Maar uiteindelijk komt het toch allemaal goed en vallen de puzzelstukjes langzaam op hun plaats. Zondag beginnen we met onze driedaagse Incatrail, de Chorotrail. En trekking van 60 kilometer die op ruim 4.000 meter hoogte begint en na wat klimmetjes alleen maar afdaalt. Aansluitend willen we naar Copacabana, maar of dat gaat lukken …? De komende dagen staakt de transportsector. Als we rond de schemering richting de trufi´s lopen, wordt onze doorgang ineens versperd door een enorme groep demonstranten, de dokters dit keer. Voordat de Boliviaanse ME uitrukt, hopen we er nog net door te glippen. Maar echt ver komen we niet, want we belanden meteen in een wolk traangas. Maak je geen zorgen, dit gebeurd ook in A’dam, maar wat een gore troep is dat traangas. Het slaat op je ogen en op je keel, maar na vijf minuten is het leed geleden.
Afijn, ook dat is allemaal goed afgelopen. Vandaag hadden we een rustige dag. Ingrid had zin in lummelen rondom Coriens huis, Vincent heeft het centrum van La Paz uitvoerig verkend. Morgen is het uit met de pret, dan zwoegen we met bepakking over de Boliviaanse hoogvlakte.
Hopelijk gaat alles goed met jullie en is het toch nog lente geworden. Wij kijken uit naar jullie mailtjes, want niets is leuker dan dat als je ver weg zit.

Een hartelijke groet uit La Paz,
Vincent en Ingrid

top

Routekaart
Jeeproute