Myanmar (Birma)

---

Home
Reisverslagen
Fotoserie

'Ming-ga-laba', vrij vertaald 'goeiedag' lieve vrienden en familie, om met de deur in huis te vallen en om met Ursel de Geer te spreken; Het is hier FANTASTISCH!! 
Na 2 slapeloze vluchten via Kuala Lumpur in Yangon gearriveerd. Snel een guesthouse gevonden in het oude sfeervolle centrum. Veel smalle straatjes met panden uit de Engelse periode. De meest uiteenlopende waren worden te koop aangeboden en er zijn vooral veel eetstalletjes waar we onze lunch bij elkaar scharrelden voor een appel en een ei. Het is erg leuk en zeer gemakkelijk om contact te maken met de locale bevolking. Ze staan vaak te springen om op de foto te mogen! Net als dit Pa-O-meisje bij het Inle Lake.  In de beroemde Schwedagonpagoda kregen we zelfs een locale lunch van de Boeddhagangers aangeboden. Ze bleven onze borden maar volscheppen!
Na 2 dagen Yangon vonden we het wel weer tijd om met de trein van 6 uur s ochtends naar het noorden af te reizen. De beloofde rit van 11 uur werd een onvergetelijke tocht van niet minder dan 16,5 uur! Maar wel erggg mooi. Daarna in het holst van de nacht met een paardenwagen met kaarslampverlichting naar ons guesthouse. Daar hebben we via een antieke vooroorlogse doorschakelkast een guesthouse voor de volgende dag gereserveerd. Je waant je door dit soort voorvallen minstens een halve eeuw terug in de tijd.

Na 4 uur stonden we alweer in de startblokken voor de volgende treinrit naar onze voorlopige eindbestemming aan het Inle Lake. We vertrokken in het donker om 5 uur met als enige verlichting een kaarsje in onze wagon. Deze treinrit die ons door de bergen voerde was zo mogelijk nog mooier dan de eerste rit en zelfs ook nog langzamer dan de vorige. Gemiddeld wel 10 km/uur met af en toe een sprint van niet minder dan 15 km/uur. Het hobbelde en schommelde zo heftig dat de tassen uit de bagagerekken vlogen. ’s Middags om 15 uur arriveerden we aan het Inle Lake.  

Het is nu inmiddels  woensdag en we hebben een dag met een gouden randje achter de rug. Met een boot zijn we met zijn tweeën plus de bootsman uiteraard naar het zuiden van het meer naar een authentieke markt gevaren. Onderweg er naar toe al zoveel moois gezien dat Vincent al bijna door zijn films voor die dag heen was. Het beeld ter plekke was als volgt: tientallen ossenkarren, veel Pa-O mensen uit de omgeving die hier kwamen kopen en verkopen en verder vele houten boten.

Op de terugweg een zijdeweverij bezocht waar ze ook de draden uit de Lotusbloemen gebruikten om mee te weven. Verder een sigarenmakerijtje en een echte smid bezocht. De drijvende groentetuinen en een 180 jaar oud klooster waren de toegift. Alles bevond zich op lange palen boven het water. Dus ook de dorpjes waar de straten waterwegen zijn waar je je alleen per boot kunt voortbewegen. Vaak voortbewogen door een man die de peddel met 1 been roeit. Een vreemd gezicht!

Verder gaat alles goed met ons, inclusief de stoelgang. Ingrid is snipverkouden maar gelukkig aan de betere hand. Het is trouwens heel bijzonder dat jullie een mailtje van ons krijgen (en ook nog via Yahoo) en het is misschien het eerst en tevens het laatste mailtje. We kijken erg uit naar een bericht van jullie, maar we kunnen het tot uiterlijk zondag lezen.

Dinsdag 30 nov. ‘04

Lieve familie en vrienden,
Allereerst hartelijk dank voor jullie mailtjes. We hadden jullie het mes wel op de keel gezet met onze deadline van zondag! Uiteindelijk zijn we toch wat langer gebleven en vertrekken we morgen richting Kalaw voor een tweedaagse trekking. Eerlijk gezegd ook altijd leuk om te lezen dat het in Nederland bitter koud is (Vincent vindt me harteloos), al moeten we ook eerlijk zeggen dat we gisteren totaal onverwacht behoorlijk wat regen hadden. Het hele dorp was stomverbaasd. 

Vorige week donderdag vielen we met onze neus in de boter. We konden in het naburige stadje Taunggyi het hete luchtballon festijn meemaken met alle toeters en bellen daaromheen. s Middags werden er allerlei ballonnen in de vorm van dieren opgelaten. Soms wel vijf tegelijk. Met fakkels werd de lucht verwarmd totdat hij opsteeg. Althans, als alles goed ging. Vaak renden ze er met de fakkels nog het hele veld over achteraan voor een extra dosis hitte, om de twijfelende ballon toch nog de lucht in te krijgen. Soms vlogen ze dan alsnog in brand, heel sneu voor al dat werk, maar gelukkig zonder passagiers.

s Avonds werd het helemaal bijzonder: na een voorbereiding van drie kwartier waarin  door groepen jongeren honderden kaarsjes aan de ballon werden gehangen, steeg uiteindelijk de ballon op en kon je hem nog lang nakijken tegen de inmiddels donkere lucht. Eén ballon was uitgerust met een voorraad vuurrwerk wat hoog in de lucht toch zeker wel een half uur vuurpijlen etc. afschoot. Een spectaculair gezicht! En wat dachten jullie van een reuzenrad dat aangezwengeld wordt door 10 acrobatische jongens die met z’n allen omhoog klommen om het rad aan het draaien te krijgen. Verder weten we nu alles over gokken na langs tientallen goktafels geslenterd te zijn (en nee, we zijn niet in verleiding gekomen!) Uiteindelijk hosten we rond middernacht in een pick-up truck weer terug. We hoorden later dat de laatste luchtballon om 3 uur s nachts opsteeg.

Verder hebben we nog een tweede boottocht gemaakt omdat de eerste zo goed bevallen was. Natuurlijk met onze vaste bootsman Ko Oo. Hij wist ons weer mooie dingen te laten zien, zoals een parasolmakerij, een tofu-makende familie en tot slot een heel leuk dorpje met een suikerrietfabriekje. Vanaf dat moment ging het iets minder goed met Ingrid, om eerlijk te zeggen ging ze in het bijzijn van de suikerdirecteur en zijn vrouw uitgebreid over haar nek om dat in het dorpje nog een paar maal te herhalen. Afijn, we zullen jullie de sappige details besparen. Na twee zeer slappe dagen is ze nu weer helemaal het ventje. Maar nog niet fit genoeg voor een fietstochtje, dus dat heeft Vincent in zijn eentje gedaan. 

Zondag 5 dec. ‘04

Hallo beste mensen,
Helaas, op deze Sinterklaasavond bezorgen wij jullie vanuit Mandaly geen mail in dichtvorm, maar gewoon een schrijfsel over onze belevenissen  van de afgelopen dagen.
We waren gebleven bij het prachtige Inle meer. Met de trein vertrokken we met een uur vertraging (heel gewoon hier) richting het bergdorp Kalaw. Dit is in de richting van waar we gekomen zijn. Kalaw is een zogenaamd ‘hillstation’ van de vroegere Engelse overheersers. Op zo’n 1400 meter hoogte was het aangenaam koel. De treinreis begon voorspoedig. We hadden ‘luxe’ houten zitplaatsen in roze en mintgroen, maar wel met zachte kussens en we hadden een werkelijk panoramisch uitzicht naar zowel links als rechts. Na zo’n 40 minuten hing de traindriver ineens aan de noodrem!? Ingrid zag al snel enkele mannen met zware stukken gereedschap langs lopen.  Mmm, volgens een passagier kon het wel even gaan duren. Maar ja, Hollanders willen altijd weten waarom een trein vertraging heeft dus Vincent ging polshoogte nemen.  Wat bleek; een wagon was ontspoord! Volgens ons een groot probleem, maar 1 van de passagiers steld ons gerust. Het was ‘only a small problem’ en later beweerde hij zelfs dat het ‘No problem was, only difficult!’. Vraag ons niet hoe, maar met behulp van een grote koevoet, een losgewrikte biels, twee ijzeren plaatjes en een hoop stenen wisten ze in nauwe samenwerking met de machinist, ‘inspector and engineer’ de trein toch binnen anderhalf uur weer op de rails te krijgen. Een knap staaltje als je bedenkt dat de NS al moeite heeft met wat blaadjes op de rails! Hier en daar werd er wat geapplaudiseerd. 

Na aankomst in Kalaw hebben we meteen een 2-daagse trekking door de omliggende bergen bespoken. Onze gids was Than Tun die erom bekend stond een soort ‘medicijnman’ voor de dorpsbewoners te zijn. De eerste verteld hij het één en ander over  de politiek, maar alleen als we door het bos liepen uit angst voor verklikkers. Na ons enkele uren volgezogen te hebben met alle interessante informatie die deze man gaf was het tijd voor een overheerlijke Nepalese lunch op een werkelijk prachtig uitkijkpunt. Het stond er vol met vele soorten bloeiende bloemen. Na de lunch liepen we naar 2 dorpen waar Than Tun enthousiast werd onthaald. Hij deelde aan de kinderen vitamine C uit, maakte lelijke snijwonden schoon en verbond ze of gaf adviezen. Het was mooi om op deze manier deze arme dorpjes, ver weg van de bewoonde wereld, te bezoeken.
Bij het licht van een paar kaarsen aten we op het uitkijkpunt een heerlijke Nepalese maaltijd gezeten op de in Myanmar zo gebruikelijk lage krukjes. Daarna hebben we het Hollandfotoboekje uit den treuren met ze doorgenomen. Vooral de foto van de Amsterdamse grachten werd minitieus met een zaklamp bestudeerd.

Na een muisstille nacht in een koude schuur onder veel dekens werden we gewekt door het gekraai van de haan. Ook de tweede dag was onvergetelijk. Mooie landschappen, mensen die bezig waren met de rijstoogst en een sfeervol marktje. De warme douche was na 33 km wandelen meer dan welkom.
Ella: we hadden je nog niet verteld dat een groot deel van de verbandmiddelen die we tijdens onze trekking in Kalaw afgaven nog van jou afkomstig waren. Vooral met die grote Betadine spuitbus kan onze gids een professionele indruk maken in de  bergdorpjes. 

Vanuit Kalaw zijn we met een locaal busje naar het noordelijker gelegen Mandalay gereden. Het zat wat krap, maar de rit duurde gelukkig ‘maar’ 7 uur. Wel moest onze bus bij het naderen van de stadsgrens naar een speciale locatie waar alle Birmezen moesten uitstappen. Hun papieren en bagage werden grondig gecontroleerd. Wij konden zo door. 

Onze eerste dag in Mandalay is verrassend verlopen. Je moet even door het drukke verkeer en de vervuiling heen kijken, maar dan kun mooie tafereeltjes aanschouwen. Een oude overdekte markt waar we wederom de enige toeristen waren. Daarna een klooster waarvan het meeste teakhout nog bijna geheel intact was. De eerste oudere monnik die vroeg waar we vandaan kwamen reageerde op ons ‘From Holland’ met een enthousiast ‘Oh, van Nistelrooy’ ondertussen een trapbeweging makend. Daar werden we uitgenodigd door 2 jonge monniken die ons meenamen naar hun eigen klooster waar ze hun slaapkamer lieten zien. Het ging ze er in eerste instantie om hun Engels te oefenen, maar het eindigde ermee dat ze bananen en sinasappels voor ons haalden en we een ontroerend gesprek hadden over wat hun ‘droom’ was. Vanavond gaan we naar een poppenshow, maar daarover waarschijnlijk de volgende keer. 

PS. Ingrid is weer helemaal hersteld. 

Wij sturen deze mail via de email-account van dit ‘internetcafé. Als je wilt kun je wel terugmailen, maar dan dus via dit email-adres in Mandalay. We checken dit over een dag of drie weer. Het heeft dus geen zin om je mail naar het Yahoo-adres van Vincent te sturen. 

Dinsdag 14 dec. ‘04 

Lieve familie en vrienden,
We pakken de draad weer op bij het Birmese poppentheater in Mandalay. Onze 'vaste ' trishaw-driver (een soort fietstaxi waarbij wij met de ruggen naar elkaar toe in een zijspan zitten) bracht ons er naar toe en wist ons meteen aan een adresje te helpen waar wij zwart geld konden wisselen. De poppenvoorstelling was heel knap; af en toe ging het achterdoek wat hoger en dan kon ze zien hoe ze het klaarspeelden om al die touwtjes niet verstrikt te laten raken. 

De volgende dag hebben we de regeringskas sterk tegen onze zin in ‘moeten’ spekken met een bezoek aan Mingun. Hier staat wat ooit de grootste pagode ter wereld had moeten worden. Bij 50 meter (van de gedachte 150) zijn ze blijven steken, maar ook dat was al indukwekkend genoeg. Deze ruines staan nu te boek als de grootste hoop bakstenen ter wereld. Het boottochtje vanuit Mandalay er naar toe was erg relaxed. Diezelfde middag heeft Vincent in een Kodakzaak zijn slag kunnen slaan met de aankoop van wat nieuwe diarolletjes en vanaf dat momen was het hek natuurlijk helemaal van de dam! (hij is nu ook ineens weer weggespurt om een plaatje te schieten) 

De volgende dag gingen we op pad op de Hollandse manier, oftewel: zelf fietsen. Eerst wat ambachtsstraatjes bezocht waar marmeren buddha-beelden werden gemaakt en waar smeden metalen parasols voor de pagodes maken. Einddoel was het stadje Amarapura waar de langste teakhouten brug ter wereld staat (U Bein bridge); 1,2 kilometer om precies te zijn. Op een plaats inmiddels vervangen door wat beton, op een andere plaats huiveringwekkend versleten. We hebben even twee zwaarlijvige toeristen afgewacht en daarna durfden we het zelf ook wel aan. Veel toeristen beperken zich tot een kort bezoek, wij hadden de hele dag de tijd. Heerlijk door akkers gelopen waar boeren aan het ploegen waren. Gekeken naar de vissers en naar het leven van alledag wat over de U Bein brug loopt. Deels door de lens, deels vanachter een glas verse jus en een bord papaya en tomatensalade.  Aansluitend zijn we het stadje Amarapura ingefietst. Wat katoen spin- en weverijen bezocht. Als enige toeristen vielen we sowieso al op, Ingrid wist dit nog te onderstrepen door languit te vallen. De zonsondergang bij de brug vonden we ontzettend mooi. Vincent vond een mooie spot om dia's te maken. Echt een mooie dag. 

Vanuit Mandalay hebben we nog een paardaags uitstapje iets meer naar het noordoosten gemaakt. Naar Pyin U Lwin (een oud-koloniaas hillstation, dus iets frisser) met  4-wielige paardenkoetsjes die je doen denken aan de wildwest films van langgeleden. Het enige openbaar vervoer, dus ook wij hebben er dankbaar gebruik van gemaakt. Aansluitend bracht de trein ons naar Hsipaw. Onderweg overtrad Vincent alle regels door toch een dia te maken van het beruchte Gotheik-viaduct. Destijds in 1903 een technische topprestatie omdat het een 300 meter diepe kloof overbrugt. De trein mocht er alleen stapvoets overheen, zodat je heel lang van de huiveringwekkende blik naar beneden kon genieten. In Hsipaw hebben we mooi gewandeld, zijn we onderweg midden tussen de rijstvelden op een bruiloft verzeild geraakt waar we niet ontkwamen aan een sigaar en een glas sterke drank. Verder hebben we een ongelofelijk interessant gesprek van 5 uur gehad met 'iemand'. Hij was haast schokkend openhartig over de wantoestanden in dit land, maar daarover meer tijdens een dia-avondje want het is niet uitgesloten dat ook dit bericht door de molen gaat. 

Na een boottocht van een dag zitten sinds gisteren in Bagan en hebben de eerste mooie tempel al weer achter de kiezen. Er zijn er in totaal meer dan 2.000, maar dat gaan we niet allemaal redden in de komende 2 of 3 dagen. We zien wel hoe ver we morgen komen in ons 2-wielige paardenkoetsje. Hoe we de laatste dagen van deze reis gaan invullen weten we nog niet helemaal precies. 

We waren weer blij met jullie reacties, gelukkig dufden de meesten van jullie onze mail met dat vage adres te openen. De dood van Prins van Prins Bernard was voor ons een volslagen verrassing.
Wij hopen dat alles goed met jullie gaat en dat jullie gelegenheid vinden om ons een mailtje te sturen.  We zitten hier t/m donderdag.
Veel groeten, Vincent en Ingrid 

Zaterdag 18 dec.’04
 
Hallo lieve mensen,
dit is waarschijnlijk het laatste deel van ons reisverslag want het zit er bijna op! 

Na de eerste zonsondergang vanaf 1 van de 2000 pagodes in Bagan wilden we natuurlijk meer zien. Uiteraard alleen de allermooiste pagodes. Omdat we een beetje lui waren, maar de ervaring niet wilde missen zijn we 1 dag met een paardenwagen, met luifel tegen de zon, op pad gegaan. Dit, weten we nu, is een zeer relaxte manier om je hier te verplaatsen. Het was een schitterende dag zo op die landweggetjes, al hebben we vrij veel zandstof moeten happen vanwege de tegemoetkomende ossenkarren. 

Gisteren hebben we per fiets de pagodes bezocht en tevens een dorpje waar ze, volgens ingewijden, het mooiste lakwerk van Myanmar produceren. Vincent kreeg hier van Ingrid een verlaat verjaardagscadeau in de vorm van 4 prachtig bewerkte bekers.
Aan het eind van de dag, bij mooi zacht strijklicht, hadden we weer eens geluk: We stuitten per toeval op een kolonne ossenkarren die op weg waren naar een waterput om daar hun houten watertonnen te vullen. 

Iedere avond in Bagan hadden we een perfect eetadresje. Het was het enige restaurantje waar ze goede muziek op de achtergrond draaiden. O.a Miles Davis, Norah Jones, Bob Marley, St. Germain enz enz. Allemaal cds die de eigenaar mr. Kyaw, een hele vriendelijke schutterige vrijgezel, van reizigers had gekregen. Vincent was er niet weg te slaan. Het eten was trouwens ook overheerlijk. 
Nog de laatste inkopen doen op de markt in Bagan en dan nemen we vanmiddag de bus naar Pyay en morgen naar Yangon waar we dan nog 2 dagen hebben. Donderdagochtend landen we op Schiphol. We zullen proberen wat van de warmte van hier mee te brengen!

Iedereen bedankt voor de reacties, een goede Kerst en Nieuwjaar en tot ziens!! 

Ingrid en Vincent

---